Grote broer en ik hadden zaterdag een afspraak met de Sint. We mochten op zijn pakjesboot komen kijken.
Toen we 's ochtends de gordijnen open deden, zagen we buiten een heuse sneeuwstorm. Ik besloot om in stijl te reizen.
Het grote aankleden begon. Een heleboel broeken, snowboots, sjaals, mutsen en een skipak verder, was kleine broer inmiddels in tranen
We propten hem krijsend in de wandelwagen, in een warme voetenzak. Handschoentjes wilde hij niet aan. Toen ik grote broer buiten op de slee zette, begon hij ook te huilen, er kwam sneeuw in zijn ogen.
Vriend vond een skibril en grote broer was tevreden. Kleine broer sputterde nog wat na en viel al snel in slaap. Hijgend ploeterde vriend en ik door de sneeuw. Die goeie ideeën van mij ook altijd...
Na een half uur strompelen vroeg vriend voorzichtig waar het ook al weer was. Toch iets verder dan ik dacht dus.
Gelukkig hoorden we na nog een kwartier muziek in de verte.
En daar doemde tussen de sneeuwvlokken door, vaag het silhouette van de stoomboot op. We sloten aan in de rij en ik voelde in mijn zak om de kaartjes te pakken. Ik graaide en grabbelde en vloekte.... Die kaartjes lagen dus ergens onderweg in de sneeuw. Ik keek achterom naar de slee en zag de verwachtingsvolle blik van grote broer door zijn skibril heen. Deze situatie vroeg om een echte oermoederactie. Ik sprokkelde al mijn restjes assertiviteit bij elkaar en stapte op de de dichtsbijzijnde vrijwilliger af. Gelukkig geloofde hij mijn verhaal onmiddelijk en mochten grote broer en ik zonder in de rij te staande boot op. Net op tijd voor onze afspraak met de Sint.